Heerlijk vinden ze het allemaal, wandelen in de omgeving, waar ze ook zijn, tijdelijk verblijven of wonen. Gewoon wandelen en in alle rust kijken naar de verschillende bewoners, de bijzondere gebouwen, het komen en gaan van de fietsers die allemaal onderweg zijn naar iemand of iets.
De gezellige terrasjes en knus uitziende barretjes. De bushaltes, de bankjes in het park of de studenten die in de singel al zingend en brallend kanoën. Al die bewegingen en het constant onderweg zijn. Het heeft beide zussen en hun ouders altijd met elkaar verbonden.
Na het overlijden van hun vader werd het al vrij snel duidelijk dat hun moeder de ziekte van Alzheimer had. De geestelijke aftakeling ging snel en gaf haar dochters nauwelijks de tijd om afscheid van haar te nemen. Ook al was ze lijfelijk nog aanwezig, ze raakte haar steeds meer kwijt in de wereld die voor hen bijna niet meer bereikbaar was. Tot op de dag dat ze hen ook fysiek verliet.
Hun moeder die zo van reizen hield en al overal op de wereld was geweest. Een vrijgevochten vrouw zonder rijbewijs. Die had zij niet nodig omdat haar vader bij de NS werkte en zij daardoor altijd met de trein kon reizen. Als klein meisje ging ze nog naar het Maliebaanstation in Utrecht. Later toen deze gesloten was en het een spoorwegmuseum werd was ze daar geregeld met haar twee meiden.
Het is zes uur in de avond als de gasten plaatsnemen in de wachtkamer van de 1e en 2e klasse van het spoorwegmuseum. Haar kist staat in de prachtige monumentale ruimte waar je buiten de locomotieven en treinen van het museum kunt zien die waardig en eerbiedig stilstaan.
Daar nemen we afscheid van deze wereldreizigster. Op de plek die symbool staat voor haar reislust en haar liefde voor de omgeving.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.