Twee broers zitten naast het bed en kijken naar hun moeder. Sinds een aantal dagen ligt zij in coma. Het zal niet lang meer duren voordat deze lieve vrouw en moeder van drie volwassen zoons zal komen te overlijden.
Herinneringen worden opgehaald. Herinneringen over vroeger, over de tijd dat hun vader nog leefde en de periode daarna. Hun moeder, de enige vrouw in het mannengezin. Er wordt gelachen en gehuild, maar er vallen ook lange stiltes waarin een ieder opgaat in zijn eigen gedachten. Loslaten vraagt overgave en te vertrouwen op het gevoel diep van binnen dat aangeeft dat het zo goed is.
Hun derde broer en haar jongste zoon is onderweg maar zit nog in het vliegtuig, hoog in de lucht. Hij gaat terug naar wat ooit zijn thuis was maar waar hij al meer dan 24 jaar niet meer woont. Twee weken geleden was hij nog bij zijn moeder, niet wetende dat ze zo snel achteruit zou gaan.
Ook hij gaat in gedachten terug naar alle 24 winters waarin zijn moeder hem in zijn huis bezocht op het exotische Hawaii. Ze vond het daar prachtig en ontpopte zich gedurende al die jaren in een ware botanicus. De grote tuin bij zijn huis wachtte elk jaar geduldig op haar groene vingers.
Kort voordat hij voet kan zetten op Nederlandse bodem slaapt zijn moeder rustig in.
De broers zijn verdrietig maar dankbaar dat ze haar zo lang in hun midden hebben gehad. Deze mooie, lieve, creatieve, optimistische, humorvolle en zorgzame vrouw.
“Aloha lieve Miep”, zijn de laatste woorden waarmee haar jongste zoon haar de laatste groet geeft.
Aloha, het allesomvattende woord waarmee de Hawaiiaan ‘liefde’, ‘genegenheid’, ‘compassie’, ‘vrede’ en ‘dank’ uitdrukt.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.