Het strand, het zand tussen haar tenen, de wind door haar lange zwarte haar. Ze wilde nooit meer terug naar Engeland, haar geboorteland. Ze hield van haar huis aan zee. Klein qua afmetingen maar groot genoeg om de vele vrienden van haar kinderen te kunnen ontvangen.
In dit huis voelden alle vrienden zich altijd welkom en ze gingen pas weg als ze een knuffel van haar hadden gehad. Ook al was het vijf uur in de ochtend, ze kwam altijd nog even haar bed uit om ze gedag te zeggen en een kus te geven.
“In dit huis gaan we met elkaar het glas heffen na de herdenkingsceremonie”, zeggen haar kinderen resoluut als we ze spreken over de invulling van het afscheid.
Dit stond voorop in de wensen die ze bedachten voor hun moeder. Het moest een dag worden die alle elementen bevatten die zo bij haar pasten. Zand, schelpen, warmte, licht, haar lievelingsbloem de witte lelie, in combinatie met verweerd hout en vooral lekker eten en drinken.
En zo geschiedde. Na een prachtige ceremonie in een klein houten kerkje, kwam iedereen weer samen in haar huis en dronken Gin Tonic met komkommer, een biertje of gewoon een ijskoude limo met verse bessen en bramen en genoten van het lekkere eten.
Zo zou zij het gewild hebben en zo wilden de kinderen het … samen met alle dierbare familie en vrienden, als een warme omhelzing … in haar huisje aan zee.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.
