sellenzio

Il Silenzio

Een grote zwarte tent in de tuin flankeert hun prachtige huis. Kaarsen branden overal. De ingelijste foto’s vertellen het verhaal van een jong dynamisch gezin, wat al veel heeft meegemaakt.

In een aparte ruimte, maar toch met een open verbinding naar de woonkamer en het gezelschap, staat de kist. Robuust en elegant tegelijk. Een mooie persoonlijke boodschap staat in sierlijke letters op de deksel. Ook hier veel brandende kaarsen, foto’s en twee grote vazen met veldbloemen in zachte kleuren. In elke vaas prijkt 1 Cala, de bloem van hun huwelijksboeket.

Het huis is vol met geliefde familie en vrienden. Allemaal zijn ze vandaag gekomen om afscheid te nemen van hun dierbare maatje.

De sfeer is intiem, los en warm. Precies zoals zijn vrouw voor ogen had. Geen katheder maar een losse microfoon, zodat iedereen die de behoefte voelt zijn woord tot de overledene en zijn gezin te richten, dit ook kan doen. En dit werkt. Door deze losse setting, zijn de sprekers dit ook. Vol herinneringen en anekdotes beleven wij het leven van de overledene opnieuw.

Verdriet is er ook, heel veel verdriet om het overlijden van deze man, nog vol in het leven en zoveel plannen.

Als het tijd is om te vertrekken, verzamelt iedereen zich langs de weg die naar de poort leidt. Daar vandaan vormen wij een rouwstoet naar het crematorium.

Op een verhoging staat de trompettist. Als de rouwauto, een oude groene Land Rover Defender, zich in beweging zet en door de haag van mensen naar de uitgang rijdt, zet hij langzaam het Il Silenzio in, de Stilte.

Iedereen loopt achter de Land Rover aan naar het pleintje waar prachtige auto’s staan opgesteld.

In een lange stoet wordt de overledene begeleid naar het crematorium. Daar aangekomen stapt het gezin en de overige familie uit om de auto al lopend naar de ingang van het crematorium te brengen.

Het is oorverdovend stil als de stoet van auto’s in een lange indrukwekkende rij zich langs de Land Rover en de familie beweegt. Geen getoeter of lawaai, maar een kushandje of stille groet aan een persoon die veel te vroeg afscheid heeft moeten nemen van het leven.

Lees hier meer verhalen van Cavalli Uitvaartbegeleiding.

Andere verhalen

Ik stap een onzichtbare drempel over naar de ruimte die slechts verlicht wordt door een klein bedlampje. In het midden van de kamer zie ik haar liggen. Teer en breekbaar. Met gesloten ogen. Terwijl ik bij haar bed sta hoor ik de naderende voets...
‘Het is zeker 10 minuten lopen’ gaf ik aan toen de kleinkinderen voorstelden opa toch naar zijn laatste rustplaats te willen dragen in plaats van achter de kist aan te lopen. Ze wisten zeker dat ze het zouden redden. Ik twijfelde er oo...