“Ik kom net uit het ziekenhuis. Mijn vader is onverwachts overleden en we weten niet wat we moeten doen”. Uit de woorden klinkt wanhoop en ongeloof. Als we naar haar huis toe gaan, ontmoeten we ook haar moeder. In de uren dat we met elkaar praten, blijkt duidelijk dat ze volledig in shock zijn. “Hij zou weer gedotterd worden, we gingen uit van een verlenging, klaar om met elkaar nog vele jaren te genieten van ons huisje in België”. Een dag later spreken we af in het huis van zijn vrouw om ook kennis te maken met de jongste dochter.
We zien drie verschillende vrouwen zitten die allemaal op hun eigen manier verslagen zijn door het plotselinge overlijden. In de warboel van verdriet, ongeloof, boosheid maar ook van liefde, respect en humor komen langzaam de verhalen naar boven.
Een hardwerkende en gepassioneerde leerkracht. Die gezien zijn hoge cijfers tijdens zijn Frans examen, werd geadviseerd iets met deze Latijnse taal te doen. Maar geïnspireerd door zijn neef, ging hij toch voor de Noordelijke kant van Europa en raakte niet alleen in de ban van de Duitse taal. Maar ook van het land en alles wat daarmee te maken had. We begrijpen ook van zijn dochters dat zijn liefde voor het Duits terugkwam in de dagelijkse gang van zaken. Zo vertelde ze dat zij eigenlijk geen enkel programma kende van de Nederlandse televisie, maar altijd naar de Duitse zenders keken. Dat ze hun ijsjes in het Duits moesten bestellen en zelfs beide dochters eindexamen deden in het Duits bij hun vader.
We praten over hun zomervakanties in de bergen waar ze eindeloze wandelingen maakten. Met trammetjes zochten zij hun weg naar grote hoogten. Daar kreeg het bedachte programma vaak voorrang op de “jonge wens” om even neer te ploffen en geen voet meer voor de andere te zetten. Het raakt ons om te zien hoe elk lid van het gezin met het verdriet van het plotselinge verlies om probeert te gaan. Na de verhalen van zijn vrouw en zijn dochters zien we hem tijdens de laatste verzorging, pas voor het eerst.
Een grote man met een enorme bos haar. Hij lijkt te slapen en als we hem verzorgd hebben, zijn we onder de indruk van zijn bijzonder jonge uitstraling. We zien de uiterlijke gelijkenissen met zijn jongste dochter.
In de dagen die volgen proberen we te begrijpen welk afscheid bij deze man past. Niet teveel poespas en tierelantijnen. Maar wel bonte en kleurrijke bloemen met weerbarstige takken. Een prachtig gedicht van de Duitse dichter Johan Wolfgang von Goethe en een ongewoon nummer van Rag’n bone Man. De vrouwen zijn het er helemaal over eens… dit nummer symboliseert zijn karakter…..eigenzinnig…..iemand die zijn eigen koers vaart. De man waar ze naar opkijken en waar ze zo van houden.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.