Als we binnenkomen lopen we direct naar het bed waar ze het leven heeft losgelaten. Ze heeft een rond bleek gezicht en haar hoofd ligt diep in het kussen verzonken. Haar uitdrukking is moe maar ontspannen. Wij weten niet hoe ze eruit zag voordat ze ziek werd maar dat zien we al snel op vele foto’s die in de huiskamer staan. Een prachtige sportieve jonge vrouw met een innemende open lach. Enorm geliefd wat we merken aan alle aanloop in huis. Er is een constante beweging bij en rondom haar bed. Iedereen voelt zich vrij en eigen met haar stille aanwezigheid.
We voelen al snel dat ons aandeel in de laatste verzorging minimaal zal zijn en dat is goed. Want deze bijzondere vrouw zal in alle liefde aangekleed en verzorgd worden door haar dierbare vriendinnen. De vrouwen die maandenlang naast haar bed hebben gezeten en er voor haar waren. Zij hebben met elkaar de meest intense momenten beleeft en gevoelens en emoties naar elkaar uitgesproken. Deze waren zo diep en bijzonder, dat dit de tussen hen bestaande band voor eeuwig heeft verzegeld.
Terwijl wij met haar grote liefde praten, kijk ik geregeld de kamer in waar ik haar vriendinnen druk om haar heen zie keuvelen. Het doet me denken aan de vrijdagavonden die je met elkaar doorbrengt om je mooi te maken voor een avondje stappen. “Welke blouse zullen we aandoen? Die zwarte strakke broek vond ze altijd zo lekker zitten. Ze moet haar witte sneakers aan! Nergens ging zij naartoe zonder die stoere gympen”. De vriendinnen maken haar op, föhnen haar haar pruik op dezelfde manier waarop ze haar haar altijd had en lakken haar nagels.
Als we later weer bij haar bed staan zien we ineens dezelfde vrouw op bed liggen die we ook eerder op de foto’s zagen. Haar vriendinnen hebben haar in die paar uur weer helemaal teruggebracht… en wat is ze mooi!
De dagen tot aan haar afscheid zal ze op bed blijven liggen, midden in de kamer. Opgezocht door de vele mensen die van haar houden, omringt met bloemen en kaarsen. Mooi en sereen maar in een diepe slaap ligt ze daar als in een moderne versie van Doornroosje die wacht op de bevrijdende kus.
Een paar uur voor de afscheidsbijeenkomst verzamelt zich de groep van intimi rondom haar kist voor het sluitingsritueel. Deze staat midden in het bos en heeft zicht op een groe rododendron die vol in bloei staat.Vlak voordat we de kist sluiten en ze aan het oog wordt onttrokken komt plots de zon tevoorschijn en schijnt een warme en gouden lichtstraal op haar gezicht. Als ware het een laatste bevrijdende kus op haar serene gelaat… als in Doornroosje.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.