‘Het is zeker 10 minuten lopen’ gaf ik aan toen de kleinkinderen voorstelden opa toch naar zijn laatste rustplaats te willen dragen in plaats van achter de kist aan te lopen. Ze wisten zeker dat ze het zouden redden. Ik twijfelde er ook geen moment aan. Het postuur van de zes mannen, de kleding en de familiedynamiek straalde iets uit van een traditionele Italiaanse familie. Opa was de pater familias in de familie, klein van stuk, dominant en liet zich door niemand de wet voorschrijven. Altijd gesteund door zijn lieve, rustige en op harmonie gerichte vrouw.
Had zijn kleindochter de verkeerde vriend? Dan stond hij hem met een ijzeren pijp op te wachten. Als verjaardagscadeau gaf hij zijn vrouw geen ring maar een koe, waardoor ze het hele jaar een goede biefstuk op haar bord had. Zijn dochter kreeg toen ze acht was een paard en wagen. Hij gaf haar een bel en stuurde haar op zaterdag naar de markt om perkplantjes te verkopen. Zo leerde ze handelen en verkopen.
Gedurende de week waarin we zijn afscheid mochten vormgeven, hebben we genoten van alle anekdotes die door zijn vrouw, dochters en kleinkinderen verteld werden. Je hoorde de trots en het respect in hun verhalen.
En daar liepen ze dan op de begraafplaats, achter zijn kist, prachtig gekleed, met betraande gezichten en met grote rode rozen in de hand. Het afscheid van een man die hen zoveel had geleerd …met zijn harde maar vooral liefdevolle hand.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.