Net op het kantelpunt van de strenge beperkingen tegen het coronavirus kwam een 36 jarige jonge man, echtgenoot en vader van een lief klein jongetje, te overlijden. In de eerste dagen na zijn overlijden hoorden we over de eerste maatregelen tegen de verspreiding van het coronavirus. De beperkingen waren ongewoon en vreemd voor de familie. Maar ik merkte dat het ook voor mij heel lastig was, om niet meer te doen wat in mijn natuur ligt, om ook fysiek dicht bij de familie te zijn.
Met de regels van de regering in onze gedachten bereiden wij ons voor op de komst van maximaal 100 personen. Hierin hadden we met alles rekening gehouden. Flesjes desinfectiemiddel bij de entree en niet meer dan 100 stoelen in de ruimte die makkelijk het dubbele aankon. Dit was de enige manier om grip te houden op het aantal aanwezigen in de zaal. Toen dit aantal onverwacht opliep naar meer mensen dan was toegestaan, konden wij ze opvangen in het ruime voorportaal. Ontroerend om de flexibiliteit te ervaren van de gasten. Zij respecteerden de situatie volledig en waren toch op deze manier in staat, om met wat meer afstand, toch de warmte en troost over te brengen op de naaste familie.
In al deze jaren was het voor mij de eerste keer dat ik in mijn slotwoord moest vragen om afstand te houden van de familie en ze niet te omhelzen of de hand te schudden. Hoe tegenstrijdig om dit uit te moeten spreken op een moment waarbij dit contact juist datgene is wat je het meest nodig hebt. De hand op het hart of het Boeddhistische gebaar “Namaste” werd de vervanging voor de warme en troostrijke omhelzing. In deze onwennige situatie maar met grote betrokkenheid van de aanwezigen, waren de warme en betekenisvolle blikken, gelukkig ook zonder aanraking duidelijk voelbaar voor de familie.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.