90 jaar oud is hij, als hij, zelfstandig wonend aan de grachtengordel in Amsterdam, een val maakt. Hij wil niet weg uit zijn veilige en vertrouwde plek, maar het is lastig om daar alleen te blijven. Zijn lieve vrouw, woont al 20 jaar niet meer met hem samen en is gelukkig met haar nieuwe partner. Ze haast zich naar de vader van hun kinderen en haalt hem op om hem een warm en liefdevol onderkomen te bieden in haar huis.
Omringt door zijn vrouw, hun kinderen en haar partner beleeft hij nog intens gelukkige maanden en vieren zij gezamenlijk zijn 91ste verjaardag. Toch gaat hij langzaam achteruit. Zijn lichaam is op.
Meerdere keren per dag toont hij hen zijn dankbaarheid. Samen blikken zij terug op zijn mooie en rijke leven als arts waarbij hij veel heeft betekend voor zijn patiënten en de medische wetenschap. Maar de echte rijkdom bestond uit zijn grote liefde met wie hij samen kinderen kreeg en die ondanks hun breuk, er met haar nieuwe man altijd voor hem was en hem toeliet in haar nieuwe leven.
Hij overleed in zijn slaap met een tevreden glimlach op zijn gezicht.
Het gezin neemt afscheid van hem, in een intieme ruimte uitkijkend op de mooie natuur en met de kist dicht bij hen. Ze drinken koffie, eten de appeltaart waar hij zo van hield en delen herinneringen. Op de achtergrond het pianospel van Chopin, zijn lievelingscomponist, van wie hij ook graag de nocturnes speelde op zijn vleugel.
Samen begeleiden zij hem per loopkoets naar het crematorium. Voor altijd met elkaar verbonden.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.