De genodigden, sommige met hoge hakken in de hand, lopen het lange, uit houtsnippers bestaande, bospad af. Uiteindelijk komen ze uit op een open veld midden in het bos. Hier vind het afscheidsfestival plaats.
De grote witte tenten zijn versierd met een glitter bol, slingers met foto’s en vele LP’s uit de jaren 80.
Terwijl de ouderen met elkaar praten, spelen de kinderen voetbal of hangen onder de bomen in hangmatten. De pizzaoven wordt al opgestookt. Aan de andere kant van het veld zijn ze bezig met de voorbereiding voor de BBQ van Teriyaki saté. Geen snoep, chips of cola. Wel een grote ijskar met schepijs, schalen vol met snoepgroenten, grote karaffen water met munt, citroen en verschillend zomerfruit. Muziek uit de jaren 80 schalt uit de boxen en onder elke stoel wordt er een klein flesje bier met schroefdop gezet.
Alleen de aanwezigheid van de kist doet je op dat moment beseffen dat je op een afscheidsbijeenkomst bent.
Naast de kist staat een grote tafel met allerlei kleuren verf, stempels en kwasten. Iedereen krijgt nog de gelegenheid om een hand of een vingerafdruk op de kist te plaatsen.
De weduwe pakt de microfoon en vraagt iedereen om te gaan zitten. De kinderen zitten bij elkaar in kleermakerszit op de grond. Voorin de tent is er een soort familieplein gecreëerd voor de sprekers en de naaste familie.
Er worden prachtige verhalen en anekdotes verteld. Er wordt veel gelachen en gehuild. Iedereen met zijn of haar gedachten bij die toffe gast, die goeie vader, de allerliefste man, die trouwe vriend en de levensgenieter. Terwijl ze over hem praten voel je de mengeling van dat intense en onbeschrijfelijke verdriet in combinatie met warmte en liefde.
Als alle groene bierflesjes omhoog worden geheven om te toosten op zijn leven, start het nummer van ‘Noodweer in de disco’ en begint de borrel. Dit waren de wensen van de weduwe en zo liet zij het ook op de kaart zetten… een uur huilen en dan borrelen.
De 12 noten van Reveille op de Trombone kondigt het moment van het definitieve afscheid aan. Onder begeleiding van het nummer ‘Firestarter’ van the Prodigy’s wordt de kist door zijn broer, zus, zwager en vrienden uitgedragen. Daarna begeleiden ze hem naar het crematorium. De overige familieleden en vrienden blijven achter om er voor elkaar te zijn. Maar wel op de manier die hem zo typeerde en bij hem paste… met een goeie borrel, lekkere hapjes, zijn favoriete kaas en zijn eigen playlist!
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.