Soms wordt er gewoon gelachen en ben je bij elkaar en zeg je gedag, neem je afscheid met sushi en wijn. Dat neemt dan niets weg van het onderliggende verdriet. Het gemis en de pijn wat het verlies met zich zal meedragen. Een verlies welke soms al vele jaren voorafgaand aan het overlijden is begonnen.
Je partner of je vader weg te zien glijden in die neergaande spiraal van vergetelheid. Al vele jaren bij hem langs gaan en hopen dat er soms nog een moment van herkenning is. En waar bestaat die dan nog uit? Wat deel je op dat moment nog met elkaar? Hij is teruggegaan naar vroeger. Terug naar de tijd waarin hij belangrijk was binnen de financiële wereld. Dit ging soms ten koste van zijn familie. Waarin elk familielid behoefte had aan contact….contact wat hij niet kon maken. Maar er was altijd wel datgene wat ze met elkaar verbond, toen ze nog klein en ook toen ze volwassen waren. Die humor, die ad remme snelle manier van reageren. De scherpe gevatheid en het spelen met woorden.
We zijn in zijn kamer, na vele jaren van intensieve zorg is hij ingeslapen. De dag daarvoor waren ze nog bij elkaar. Ze aten sushi, dronken wijn en maakten grappen. Toen voor hem nog niet het moment om te gaan, nog niet de tijd om los te laten. Dat kwam pas die nacht, een paar uur nadat ze bij elkaar waren geweest en ze dat ene met elkaar deelden….de humor.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.