Ik stap een onzichtbare drempel over naar de ruimte die slechts verlicht wordt door een klein bedlampje. In het midden van de kamer zie ik haar liggen. Teer en breekbaar. Met gesloten ogen.
Terwijl ik bij haar bed sta hoor ik de naderende voetstappen van het hoofd van de afdeling van het verzorgingstehuis. Zonder iets te zeggen, gaat ze aan de andere kant van het bed staan om samen met mij de laatste verzorging te verlenen.
Van haar dochters waarmee we al lang voor het overlijden, de laatste wensen van hun moeder hadden doorgesproken, begrepen we dat ze zo van die stilte hield. De stilte die ze ook terugvond in de natuur.
Na de laatste intensieve weken van waken werden de dochters na het inslapen van hun moeder overvallen door een intense vermoeidheid en waren, buiten hun verdriet, ook opgelucht en blij dat ze alles al met ons hadden doorgesproken.
De dagen die volgden konden zij toegeven aan hun gevoelens en in alle rust zich voorbereiden op de dag van het definitieve afscheid.
De regen die de hele week domineerde had die dag plaats gemaakt voor een droge lucht. Het kleine groepje dierbare genodigden verzamelden zich in een grote glazen ruimte die uitkeek op de hei. De stoelen stonden in een halve cirkel rondom haar kist.
Prachtige klassieke muziek, mooie woorden, afgewisseld met momenten van stilte, een weids uitzicht en omringt worden door dierbaren. Zo hadden zij het voor haar bedacht, zo paste het… Een warme liefdevolle omarming van een kleine groep mensen, dicht bij de natuur in volledige sereniteit.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.