Deze lieve pientere vrouw van 96 jaar, wilde naar eigen zeggen niet verder aftakelen en uit het leven stappen nu het nog relatief goed met haar ging.
“Ik voel dat mijn leven compleet is en ik ben klaar om te sterven”, zei ze meerdere malen tegen haar dochter, nadat ze na een ongelukkige val terecht was gekomen in een verzorgingstehuis in Laren. Ze verbleef daar sinds enkele maanden. Terugkeer naar haar eigen appartement en zelfstandigheid was niet meer aan de orde.
“Ik wil eenvoudigweg niet deze laatste fase van aftakeling door waar ik meer en meer hulpbehoevend wordt en de angsten en de herinneringen aan de tweede wereldoorlog zich steeds meer aan mij opdringen”.
En de eerste tekenen waren daar: ze kon niet meer zo lang zitten en had last van allerlei lichamelijke en depressieve klachten. Hoewel ze erkende dat dit soms nog wel meeviel, was zij niet bereid om verder ‘bergafwaarts’ te gaan. “Het gaat niet beter worden”.
Haar dochter had het moeilijk met het besluit, maar zij snapte het wel. “Het kiezen van het moment dat je sterft is een mensenrecht, wie zou ons dat mogen ontnemen?”
De avond voor haar zelfgekozen dood wilde ze alleen zijn. Zich rustig voorbereiden op het naderende einde.
“De hele avond was erg rustig en vredig”, zei ze. “Ik denk dat dit is wat we allemaal willen. De volgende ochtend kwamen haar dochters, schoondochter en kleindochter nog een keer naar het verzorgingstehuis om definitief afscheid te nemen van hun geliefde moeder, schoonmoeder en omi. “ Mama heeft er heel goed over nagedacht en ik ben niet van plan om dit te verpesten door emotioneel en zwaar op de hand te worden.” zei haar dochter.
Samen zongen ze nog een laatste liedje van Annie MG Schmidt “Ik heb een tante en een oom“. En met het wegsterven van de laatste klanken en een glimlach op haar gezicht kwam er een vredig einde aan een rijk en voltooid leven.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.