Zij pakt de fotolijst van de kist en drukt deze stevig tegen zich aan. Zij wil hem nog niet loslaten. Ze wil hem nog zo graag vasthouden en in haar armen nemen. Ze zit in haar rolstoel vlak bij de kist van haar man. Het laatste moment dat ze samen in dezelfde ruimte zijn. De keer daarvoor was een paar dagen geleden in het hospice waar ze beide verbleven.
In de nacht voor zijn overlijden was hij onrustig, vertelde zijn dochters, met wie we het gesprek hebben. Hij leek in een diepe slaap maar riep toch regelmatig om “ma” en maakte daarbij een handbeweging.
Zijn dochters hadden het idee dat hij droomde over zijn moeder maar de volgende ochtend bleek dat hij niet naar zijn eigen moeder vroeg maar naar zijn lief en hun moeder.
Ze ging, nadat ze zich had aangekleed en mooi gemaakt, naar zijn kamer, die naast die van haar lag. Ze hees zichzelf bij de deur voorzichtig uit haar rolstoel en zei “Je Jannie is hier”, terwijl ze met alle kracht die ze in zich had naar zijn bed liep waar hij nog in een diepe slaap leek te zijn.
Toen ze bij zijn bed aankwam pakte ze zijn hand vast, beloofde hem dat ze sterk zou zijn, toen hij plotseling zijn ogen wagenwijd opende en haar lang en diep aankeek. Ze waren weer met elkaar verbonden, zoals ze dat al 68 jaar lang waren geweest. Na een paar intense seconden waarop er niet meer gesproken werd en ze alleen maar naar elkaar keken sloot hij zijn ogen en liet hij haar en zijn eigen lichaam los. Hij had al sinds die nacht op dit moment gewacht en om haar gevraagd. Hij wilde zijn moment van afscheid van ‘ma’ zijn lief, moeder van zijn kinderen.
Tijdens de hele afscheidsbijeenkomst houdt ze zijn foto stevig vast. Hij heeft al afscheid van haar genomen. Zij zal dit straks doen als hij wordt weggebracht en beloofd hem terwijl ze zijn foto kust, sterk te zijn.
Wilt u meer lezen over de door Cavalli uitgevoerde uitvaarten? Lees hier dan de andere verhalen.